تجمع کارکنان 118 مخابرات شیراز در برابر استانداری فارس در حالی نهمین روز خود را سپری می کند که هنوز هم ابهامات فراوانی درباره سرنوشت کاری این افراد وجود دارد.

ماجرا از ابتدای سال 1391 آغاز شد. زمانیکه پیمانکاری 118 سراسر استان فارس به شرکت امید فجر ارجان خوزستان واگذار شد و شرکت جدید در اقدامی جالب!! اعلام نمود از بستن قرارداد کاری یکساله تمام وقت که در تمام سالیان فعالیت 118 مرسوم بوده معذور است و تنها می تواند از نیروها با انعقاد قرار داد ساعتی استفاده نماید. اقدامی که به معنی کاهش حقوق دریافتی کارکنان به حدود فقط دویست تا سیصد هزار تومان در ماه می باشد. بدیهی است که دارندگان کارهای ساعتی از شمول قانون کار خارج بوده و کارفرما به هر نحویکه صلاح بداند و دلش بخواهد می تواند با این نیروها برخورد نماید. این در حالی است که در طول یازده سال گذشته که پیمانکاری 118 شیراز-بدون برگزاری مناقصه- به عهده شرکتی به نام نونهاد بوده قراردادهای سالیانه تهیه و حقوق و مزایای کارکنان مطابق با آن پرداخت می گردیده ؛ حقوقی که به رغم ناچیز بودنش – میانگین دریافتی هر یک از کارکنان تا پایان سال گذشته حدود پانصد هزار تومان بوده است- آبی بوده بر آتش هزینه های سرسام آور زندگی کارکنانی که اکثر آنان را زنانی تشکیل می دهند که سرپرستی خانواده های خود را بر عهده دارند.

امروز اما ماجرا چیز دیگری است، خبری از انعقاد قرارداد مورد تائید اداره کار نیست و کارکنانی که سالها سابقه بیمه و کار دارند نمی توانند از بیمه بیکاری استفاده نمایند. از سوی دیگر با اجبار کارفرمایی مواجهند که خواسته اصلیش انتخاب یکی از دو راه بیکاری یا  کاهش حقوق این کارکنان و تقریبا نصف شدن آن است. حقوقی که برمبنای 1850 تومان به ازای هر ساعت و برای کار روزانه 5/5 ساعت پیشنهاد گردیده که مبلغی میان دویست تا سیصد هزارتومان در هر ماه می شود. رقمی که باید با حقوق پایه اداره کار برای کارگران و خط فقر اعلامی از سوی بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران مقایسه شود تا ظلمی که به ناروا در حق این کارکنان در «سال حمایت از کار» رفته است عیان گردد.

کارکنان اما در طول این مدت ساکت ننشسته اند روزهاست که در مقابل ساختمان استانداری فارس با سکوت معصومانه شان و چشمانی ورم کرده از گریه های بسیار و با بغض های فرو خورده شان مطالبه عدالت دارند به این امید که شاید کسی پیدا بشود تا جلوی به استضعاف کشیده شدنشان را بگیرد. امیدی که هر روز کمرنگتر از دیروز می شود. کارگران به دفتر امام جمعه رفته اند ، مقابل استانداری ساعتها در گرمای بی امان این روزهای تابستان نشسته اند اما آخرین جوابی که از استاندار گرفته اند این بوده :« شرکت خصوصی است! ما همه تلاشمان را کرده ایم ، نمی شود کاری کرد، نمی توانیم به شرکت خصوصی بگوئیم چکار بکند و چکار نکند .... » سخنانی که نه پول داروهای کودکان بیمار کارگران می شود و نه بهای اجاره خانه هایشان و نه حتی پول قسطی از اقساط وامهایی که برای کمک به گذران زندگی گرفته اند.

تلاش اندک خبرنگارانی که در این مدت به اجتماع مظلومانه این کارگران مستضعف سر زده اند برای تهیه خبر و عکس و ... با عنایات خاص مسئولان ذیربط بی نتیجه مانده است.

نگارنده این مطلب نه از کارکنان 118 است و نه هیچ چیز دیگری.... تنها عابری بوده که در طول روزهای گذشته همواره شاهد این تجمع بوده است. قلمش را برداشته و نوشته ، چون تنها کاری که از دستش بر می آمد همین بود.... چون اگر اینکار را نمی کرد برخلاف بسیاری از مسئولان و مدیران دلسوز! کشورمان نمی توانست شب راحت بخوابد!! تلاشش برای تهیه عکس از اعتراض ِهمراه با سکوت ِکارگران مستضعف، با دخالت همان مسئولان ذیربط بی نتیجه ماند و تنها تصویری که از گزند آنان در امان ماند را در زیر می بینید.این صرفا تلاشی است برای رساندن فریاد مظلومیت بخشی از هموطنانم .... آیا فریاد رسی هست؟!